We verlaten de hut pas vrij laat, de wandeling van vandaag is niet al te lang. Gelukkig waren we net op tijd om te ontbijten. Er was nog geen wachtrij
bij het 'buffet'. Als we naar buiten gaan staat er een lange rij Koreanen te wachten voor het ontbijt en zit het binnen bomvol.
Het pad gaat over rotsachtig terrein en loopt geleidelijk omhoog. Achter ons hangen er een paar wolken om Monte Perdido. Gisteren hadden we mazzel met het goed weer.
We passeren de nulmeridiaan (Greenwich meridiaan). Een paar Fransen met gps wijzen ons hier op. We zullen hun de komende
dagen nog een paar keer ontmoeten.
In de verte is de bergkam die de grens met Frankrijk vormt al te zien.
Het pad gaat rechtsaf en omhoog. Heel even is het klimmen. We lopen via een terrein met rotsen naar de rotswand boven ons. Hier ligt een ijsgrot.
Een hek sluit de grot af. Je kunt over het hek klimmen (er ligt een stapel stenen voor), maar volgens de mensen die eruit komen is er niets te zien.
Vanaf de grot is het even lastig lopen : Steil omlaag, over gruis en langs sneeuw/ijs.
Na een meter of 20 is het pad weer normaal.
Bij een klein sneeuwveldje schiet de voet van
Anne-Marie
net tussen de sneeuw en een rots. Door de sneeuw af te breken komt de voet weer snel vrij
Voordat we bij de drukte van de pas komen geeft
Jon uitleg over de pas en de optie om nog naar de top van de Taillon te lopen.
De pas is goed te zien, evenals de drukte die er heerst.
We lopen langs de wand naar pas. Bij het meest steile stuk hangen er kettingen om je voor de zekerheid vast te houden.
Op de pas (Breche de Roland), op 2807 meter, is het druk. In de verte is een parkeerplaats te zien voor dagjesmensen.
De legende vertelt dat de kam hier ooit door ridder Roeland met zijn enorme zwaard is gekliefd.
Het is fris in de wind, maar uit de wind en in de zon is het goed zitten. Hier wordt de lunch opgegeten. Brutale kraaien komen langs ons vliegen/staan om de kruimels (of meer) mee
te pikken.
Je kijkt nu ver Frankrijk in. Onder ons is een breed pad over de gletsjer te zien. Regelmatig zie je iemand onderuit gaan op de sneeuw.
Na de lunch gaat een gedeelte van de groep de 3144 m hoge Taillon beklimmen (eigenlijk is dit meer'belopen').
De rugzak kan achter blijven bij de mensen die op de pas blijven.
Ik trek een trui aan tegen de koude wind. Daar heb ik meteen spijt van als we uit de wind langs de kam lopen. Daar is het heet met een trui aan.
Bij de 'vinger' op de kam wachten we even.
Dit zou een gevaarlijk stuk zijn volgens de beschrijving. Waarschijnlijk is dit ondertussen achterhaald, want het is goed te doen.
Nu mogen we op eigen tempo naar de top van de Taillon lopen. Een mooi stuk om wat energie kwijt te raken. Boven is er een uitzicht op de Cirques de Gavarnie, met al zijn pieken. In de verte is zelfs de top van de Monte Perdido te zien!
We dalen weer af naar de pas. Onderweg maak ik nog vele fotostops voor dezelfde bergen. Je raakt niet uitgekeken, vooral niet als de paar wolken bij de toppen wegtrekken.
Terug bij de pas gaan we verder afdalen. Door de drukte is het lastig om een paar meter af te dalen naar de gletsjer. Als een paar mensen boven ons niet al te goed opletten vallen er stenen naar beneden.
Over de gletsjer loopt een breed pad. Vanaf de pas zag je steeds mensen uitglijden bij het afdalen, maar met de sneeuwveldervaring van deze etappe is het gemakkelijk voor ons.
Terug op de rotsen lopen we naar rechts, waar een mooi uitzicht is op de 422 m hoge waterval Grande Cascade. Het is vreemd dat hier bijna niemand anders komt kijken.
Het is weer tijd voor een groepsfoto op deze locatie.
Als we allemaal uitgekeken zijn lopen we terug naar de gletsjer. De hut voor de komende nacht (Refuge de la Breche (2810 m), ook bekend als de berghut Sarradets) ligt vlak onder ons.
Het pad over de rotsen loopt gaat verder langs een kleine gletsjer. Met een aantal gaan we de gletsjer op om
voor de laatste keer deze vakantie in
de sneeuw 'te spelen'.
Het skien op de bergschoenen wil nog steeds niet lukken. Met de hakken in de sneeuw loop ik naar beneden.
Als ik bij een plek kom waar iemand naar beneden is geleden ga ik op de
'glijbaan' zitten en glij een stuk naar beneden. Doordat het sneeuwveld erg hobbelig is en de sneeuw zacht/ijzig, gaat het remmen lastig.
Zo kom ik een heel eind naar beneden. Iemand zie ik voorbij glijden en een steilere helling afgaan (een stok wordt verloren). Ik schrik mij wezenloos als ik iemand van de steile helling over een rotsveld zie afrollen. Gelukkig loopt alles met (flink wat) schrammen af.
Langzaam gaan we nu naar beneden.
Later gaat
MJ naar boven om de laatste wandelstok te zoeken en ik loop mee. Het omhoog lopen in de sneeuw is nog vrij zwaar. We vinden de stok vlak voor het steile stuk. We lopen over de sneeuw naar
beneden. Op het laatste stuk ga ik nog even glijden, het blijft leuk om in de sneeuw te spelen!
Een douche is er niet bij de hut. Ik was mij buiten bij een waterslang. We slapen in een zaal op een 3 hoog matrazenlager. Aan de andere kant van de 'looppad' staat nog een 3 hoog
stellage. Met een biertje in de zon is genieten van de omgeving. Een
hermelijn loopt onder bij het terras over de rotsen.
Tegen zonsondergang kleurt alles prachtig.
's Avonds wordt er vanwege de drukte weer in shifts gegeten. Als eten is er een pitte gekruide soep en rijst met chili con carne. Heerlijk!
Door de warmte in de slaapzaal slaap ik deze nacht weer slecht.
| hoogteprofiel | Statistieken |
 |
Afstand : 11 km |