Om 6:30 ontbijten we. Met een klein groepje (Anne-Marie, Monica, Thomas, Dicky, Henk en ik) gaan we vandaag met Jon als gids naar de top van de Monte Perdido (op 3355 m).
Om 6:30 ontbijten we. Met een klein groepje (Anne-Marie, Monica, Thomas, Dicky, Henk en ik) gaan we vandaag met Jon als gids naar de top van de
Monte Perdido (op 3355 m).
Vanaf de hut lopen we omhoog. We wandelen in een rustig, maar gestaag tempo. Rustpauzes worden niet ingelast.
Een sneeuwveldje zorgt voor een leuke afwisseling. Met een kettting ga je aan de overkant omhoog.
Het pad loopt naar een rotsachtig terrein, waar de steenmannetjes ons doorheen loodsen.
Een groepje voor ons heeft moeite bij een rotswand om omhoog te komen, maar
als we er voor staan blijkt het voor iedereen gemakkelijk te doen.
Het is dan nog een klein stuk lopen naar een bergmeertje (3010 m). Achter een rots staan/zitten we uit de wind.
Hier blijven we even zitten om te snacken en evt. warme kleding aan te trekken. De steile helling naar de top is nu goed te zien.
Een bord waarschuwt ons voor gevaarlijk terrein. Over een richel lopen we omhoog, waar we bij een gruishelling aankomen. Het pad gaat nu steil over een gruishelling. Vooral een stuk over los gruis is lastig. Vanaf hier waait een harde en koude wind. Ik loop in Tshirt en korte broek en je wilt in deze wind echt niet stil staan. Dit is het zwaarste stuk lopen van de hele vakantie. Gelukkig komt er snel weer een einde aan en gaat het pad via zigzags verder naar boven. Dit gaat een stuk gemakkelijker. Vlak onder de top kom ik 'boven. Het uitzicht is echt overweldigend. Je ziet de rijen bergen van de pyreneeen. De kleuren van de gletsjers en sneeuwveld geven en mooi contrast met de donkere en rode gesteentes van de bergen. Nu ik stil sta is het wel tijd om een trui aan te trekken en een muts op te doen.
Als je van boven naar beneden kijkt, lijkt de helling nog steiler.
Frankrijk heeft last van bewolking.
Al snel komt de rest ook boven.
De nodige foto's worden gemaakt en het is moeilijk hier mee op te houden bij zo'n uitzicht.
Als de hele groep boven is gaan we de laatste meters verder naar de top (3350 m).
Tijd om ook een keer op de foto te gaan.
Op de top zijn een paar muurtjes
van stenen gestapeld tegen de wind. In de luwte is het best nog warm. We eten iets en beginnen daarna aan de afdaling.
Zo steil en zwaar de stijging over het gruis is, zo leuk en gemakkelijk is de afdaling. Nu kies ik een ander pad, waar een dikke lage kleine kiezels ligt. Met grote stappen loop je zo zonder inspanning naar beneden. Een andere groep die over het pad met rots/zand/gruis loopt heeft moeite om niet uit te glijden.
Via de rotsrichel kom ik weer bij het meertje uit. Hier verzamelen we weer om verder naar beneden te lopen.
Op het laatste stuk maak ik nog een paar foto's van de Alpenleeuwenbekjes. Hier zou je ze eigenlijk
Pyreneeenleeuwenbekjes moeten noemen??
Terug bij de hut is het tijd om het lunchpakket op te eten. Het biertje hebben we ook wel verdiend (vind ik zelf).
De rest van de middag doe ik weinig meer. Het wordt later iets bewolkt en in de verte zijn een paar donderslagen te horen. Het blijft droog en aan het einde van de
dag klaart het weer op.
Er komt een groep Koreanen aan. Ze hebben dezelfde kleding, dezelfde rugzakken en dezelfde tenten. Na aankomst beginnen met gezamenlijke stretchoefeningen. Het zijn
jongeren die op 'expeditie' zijn en gesponsord worden door de Koreaanse bergsport vereniging. Er zijn cameramensen bij om alles vast te leggen.
We moeten een klein stuk de berg op om van de laatste zonnestralen te kunnen genieten. Hier zien we nog een hermelijn over de rotsen lopen.
's Avonds wordt er in 3 shifts gegeven. Het is drukker dan gisteren. Pas later kunnen we een plek binnen te pakken krijgen om nog iets te drinken.
Deze nacht slaapt Jon buiten in zijn bivakzak. In de overvolle slaapzaal is het te heet om goed te slapen.
| hoogteprofiel | Statistieken |
 |
Afstand : 8.6 km |