's Morgens na het ontbijt trekken we verder.
Het is even goed zoeken naar het pad door het bos. Dat loopt onder de kabelbaan door. De kabelbaan wordt
gebruikt voor onderhoud van de waterkrachtcentrale. Het pad loopt verder door open terrein, tussen de bergen door.
Soms gaat het pad geleidelijk omhoog, dan zit er een klein klimmetje in en dan gaat het weer vlak. Een rustige wandeling dus.
We lopen op ons gemak, maar iets verder uit elkaar. Boven de helling zijn gemzen te zien.
Als we een fluitje uit de achterhoede horen gaat Jon
terug. Het blijkt niets ernstigs te zijn, er is iemand nat geworden bij het oversteken van een beek.
De zon schijnt, de harde wind is weg en het pad gaat over gemakkelijk terrein.
We hebben een steile klim te gaan over een pas. Vlak voor
de klim rusten we nog even en eten een snack. Langs ons stroomt een beek, waar nog een laag sneeuw op zit.
De steenmannetjes volgend gaan we omhoog. We laten het grasland achter ons en lopen over
'schist' gesteente. Bruine, vrij gladde, stenen die het oudste
gesteente vormen van de
pyreneeen. Dit gesteente stamt nog uit de tijd dat hier bergen lagen voor de pyreneeen. Jon is een wandelende
vraagbaak over geologie, zodat we onderweg veel over de gesteentes te weten komen. Zie ook
Hier op internet.
Even gaat het pad extreem stijl naar boven over de puinhelling die de flank van de Pico de Bachimala bedekt.
Je verwacht dan dat elke moment de spieren in de kuiten zullen knappen.
We stoppen
even om uit rusten om daarna het laatste stuk naar de pas te lopen.
Een klein sneeuwveldje maakt het lopen even gemakkelijker. Je hoeft er niet overheen te lopen, maar het loopt wel gemakkelijk in de sneeuw. Het is niet ver meer naar de pas.
Boven op de pas ( Port d’Aïgues Tortes op 2683 m) waait het flink en is het fris. We zitten dan weer op de hoofdkam van de pyreneeen.
Gelukkig is er een klein kommetje waar je iets uit de wind kunt zitten. Dit is de lunch plek van vandaag.
Na de lunch dalen we af en gaan Spanje in. Er is nog even een lastig stuk over grote, gladde stenen, waar je ook nog vrij steil omlaag moet lopen.
Zo gaan we omlaag het dal van de Aigues Cruces in.
Het gedeelte met de stenen is zo achter de rug en dan is het een eenvoudig pad met eerst nog een paar kleine blokkenvelden.
Als we een beek overgestoken zijn is het pad een langzaam dalend zandpad. Dit is weer een GR pad.
We lopen tussen de velden met bloeiende bloemen door. Vooral de grote
velden met blauwe lissen zijn indrukwekkend.
Aan de andere kant van het dal zien we de Poseten liggen. De op een na hoogste berg van de pyreneeen. Het is kraakhelder weer en het uitzicht is fantastisch.
Op ons dooie gemak en met veel fotostops lopen we door.
Het is een klein beetje een desillusie dat je vlak voor de hut (
refugio de Viados (1730 m)) weer in de bewoonde wereld uit komt. Er zijn weer de eerste auto's te zien.
Voor de hut is heerlijk toeven met een koud biertje. We slapen achter de refugio in een bijgebouw. Hier hebben we een 'eigen' kamer met aan beide kanten een matrazenlager van 2 hoog. Binnen in de refugio kan voor 2 euro gedoucht worden. We hebben hier ook alle bagage weer, zodat er weer frisse kleding aangetrokken kan worden. Het doet wat onwennig aan om alle spullen te hebben.
Vlak voor het eten worden we uit de eetzaal gestuurd omdat de tafels gedekt moeten worden. Het koet hier flink af, zodat ik blij ben als we weer naar binnen kunnen.
Zoals gebruikelijk is het weer gezellig bij het avondeten.
| hoogteprofiel | Statistieken |
 |
Afstand : 13.8 km |