Om 5:30 gaat de wekker bij Jos, maar door de oordopjes hoor ik deze niet. Ellen stoot mij aan om mij wakker te maken.
Snel wordt alles aangetrokken of ingepakt. Buiten is het nog donker. De meeste beklimmers van de Aneto zijn of gaan net we. Met de hoofdlampjes
op gaan zijn de berg op.
Het ontbijt gaat vlot (de eetzaal is bijna verlaten) en de lunchpakketten ("droog" brood met omelet en ham, zoals gisteren) zijn al klaar.
In de schemering lopen we het pad omlaag naar de verharde weg. In de koele morgen lijkt dit pad al een stuk korter.
We lopen een stukje over de verharde weg naar het begin van de stijging. Een bord geeft de tijden naar de pas en de piek aan.
Zigzaggend gaan we naar boven. Het pad heeft een mooie hellingshoek voor te stijgen, je kunt er vrij vlot doorlopen.
Boven staan de koeien weer. Nu we
over het vlakkere stuk lopen is er weer de koele wind te voelen.
Het pad richting pas ( Port de Bénasque op 2444 m.)
is goed gemarkeerd.
De pas is door zijn v-vorm gemakkelijk te herkennen.
Vlak voor de pas en nog net buiten de schaduw stoppen we even om wat
te eten.
Het pad loopt iets omhoog naar de pas. Net voor de pas is de afslag naar Pico Slavaguardia (2738 m). We lopen verder omhoog.
Bij de bergkam
hebben we al een eerste uitzicht over de ander kant (Frankrijk). De bergen zijn groen en lijken (?) glooiender de zijn.
Via een paar grote zigzags komen we uit bij een kabel. Hier is het even onduidelijk hoe ver je naar beneden moet je gaan. Als je te ver gaat
en uitglijdt kom je bij (onder?) een sneeuwveld uit.
Dit blijkt toch mee te vallen. De afdaling is kort. Hier is de steen vlak en glad en voor zekerheid houd ik mij maar aan de wand vast. Na een meter of 10
is het pad weer 'normaal'. Het pad is gemakkelijk te lopen en gaat zigzaggend naar boven.
Boven is er een uitzicht in alle richtingen. In de verte is Bagnères-de-Luchon (of gewoon : Luchon) te zien. Het is een vrij grote stad die het dal vult.
Nadat de nodige foto's gemaakt zijn loop ik snel weer terug. Vlak voor de kabel is het pad niet meer te zien. Dit is het stuk met de gladde rotsen en het is even kijken/zoeken op welke hoogte ik moet doorlopen. Maar dit gaat ook goed.
Het is niet lang meer om terug te lopen naar de pas. Onder ons zien we allerlei mensen lopen. We zoeken naar beneden met de verrekijker, maar we
kunnen de rest van de groep niet vinden. Later blijkt dat zij ons hebben zien afdalen en gezwaaid hebben. Dit hebben we niet gezien.
Daarom lopen we door naar de afgesproken ontmoetingsplaats.
De pas is smal en donker. Even lijkt de afdaling extreem steil, maar dat valt mee als je eenmaal voor het pad staat. We zigzaggen naar beneden, waar we
onderweg allerlei mensen tegenkomen die omhoog aan het lopen zijn. Nu zijn we terug in Frankrijk.
Een klein stukje onder stop ligt Refuge du Port de Venasque (2260 m). De hut was vanaf boven al te zien (langs een meer). Hier hadden we afgesproken om op de rest van de groep te wachten. We bestellen koffie en gaan langs het meer zitten. Er is iets met de tent en zitbanken in verband met een helikopter, maar dat werd mij niet helemaal duidelijk.
Als ik een tweede kop koffie ga halen komt de rest van de groep aan. Zij komen ook bij het meer zitten. Bij de hut hebben ze een satelliet telefoon en Peerke
regelt dat het busje op het einde van de dag iets later komt zodat we tijd genoeg hebben om nog even te zitten.
Een helikopter komt aanvliegen en landt vlak langs ons. Mijn rugzak rolt bijna het water in door de wind. We moeten weg, maar kunnen dan toch weer
blijven zitten. Alleen mag er niemand bij de hut staan. De helikopter komt nog een paar keer met bouwmateriaal aanvliegen. De hut is aan het verbouwen.
Uitgerust gaan we naar beneden. Al snel is in de verte is de aankomstplek te zien : Hospice de France op 1430 meter.
De afdaling is eindeloos. Het is een groot
gezigzag en in de zon wordt het ondertussen warmer en warmer.
Toch zijn er nog volop mensen die nu nog aan de klim beginnen, richting Spanje. Bij de watervallen en
beken ligt nog sneeuw, tot beneden aan toe.
Ook aan deze afdaling komt een einde en dan staan we bij een bijna nieuw Hospice de France. Het ijsje daar heb ik wel verdiend vind ik!
Als iedereen het ijs op heeft lopen we naar het busje. Dat brengt ons naar het kuuroord Bagnères-de-Luchon, waar Monica en ik nog 2 nachten in het Celeste hotel blijven voordat we aan etappe 4 gaan beginnen. De rest van de groep gaat vandaag met de trein richting Nederland.
In het hotel is voor iedereen gelegenheid om te douchen. Daarna loop ik nog even de stad in. Op een terrasje drink ik een kop koffie en sommigen eten nog
een lunch. Vanmorgen bleken er bij het vertrek van de groep geen lunchpakketten meer te zijn. Ze werden verteld dat Jos en ik die meegenomen hadden. Dat
geloofd natuurlijk niemand (wie gaat er met een rugzak vol lunchpakketten lopen van andere mensen?). Uiteindelijk hebben ze het geld terug gekregen.
Langs het terras is een internet cafe, hier stuur ik een berichtje naar Nederland.
Terug in het hotel doe ik de was en span een lijntje om te drogen. Het is erg warm in de stad, dus het drogen zal geen probleem zijn.
In het restaurant van het hotel hebben we het afscheidsdiner. De ober lijkt net uit Fawlty Towers te komen. Hij heeft net zo'n snorretje als Manuel en
spreekt alleen Frans. Het slotdiner is erg goed verzorgd.
Richard houdt een afscheid en bedankspeech voor Peerke.
Dan is er het busje om (bijna) iedereen naar het station te brengen. Monica en ik zwaaien de rest uit.
Al vroeg ga ik slapen, de nachten in de hutten zijn kort ondanks het feit dat je al vroeg op je matras ligt.
| hoogteprofiel | Statistieken |
 |
Afstand : 15 km |