Dag 5: Nat. Park Tortuguero

's Nachts word ik wakker van de regen en wind. De hond (zijn hok staat vlak bij het gazen raam bij mijn bed) begint ook nog eens te janken.

Om 6:00 uur sta ik deze morgen op. Het regent nog steeds. Op deze plaats van Costa Rica (noordelijke Atlantische kust) regent het in deze tijd van het jaar het meest. Per jaar valt hier zo'n 5000 a 6000 mm regen.

Door de vele regen krijgt de tijger reiger bij de rivier extra veel bekijks. Behalve met een paraplu rondwandelen kun je op zo'n dag niet veel doen. Deze dag zorgt wel voor een kaart-verslaving van een gedeelte van de groep.
Een voordeel van het natte weer is wel dat de kikkers gemakkelijk te zien zijn. Je hebt alle tijd om rustig rond te kijken. Vlak bij de rivier zitten er enkele bij de bomen. Ze zijn nogal schuw en dan valt het in de regen niet mee om er een foto van te maken. Achter de hut waar ik in slaap blijken ook enkele kikkers rond te springen. Als je goed kijkt kom je ze overal tegen.
Door de regen vervalt de kanotocht vandaag. Rustig rondkijken als je nat regent lukt toch niet. Nu blijkt pas hoeveel muggebulten op mijn handen en hoofd zitten. Allemaal lijken ze nu te gaan jeuken.

De hele dag blijft het doorregenen. Het dak van onze hut blijkt te lekken en het bed van Bruno is nat geregend. Ergens wordt een stuk plastic vandaan gehaald om op het dak te leggen. Een droog matras wordt op het bed van Bruno gelegd. Het lijkt erop alsof ze dit al vaker hebben moeten doen.

Om toch wat aktiefs te doen maakt ong. de helft van de groep een wandeling door de moerassen. Voor een aantal zijn er laarzen om aan te trekken. Zelf wil ik mijn 'goede' wandelschoenen niet vol met modder krijgen en loop daarom op slippers. In het begin is het pad nog droog. Dit verandert nogal drastisch. Het modderwater komt nu tot boven de knieen. De voeten zakken weg in de modder. Soms moet ik met mijn arm en hand in het water om de slipper uit de modder te trekken. Van twee anderen gaan riemtjes van de slippers kapot. Een slipper blijft onvindbaar in de modder achter.

Het water komt in het algemeen tot ergens tussen de enkels en knieen. Laarzen helpen dan ook niet meer om droge voeten te houden.

Als ik met mijn hand even op de grond wil steunen krijg ik een snee in een vinger van een scherpe bladrand. Ik ben niet echt blij om met een bloedende wond soms in de rottende moddermassa te moeten zoeken naar de slippers. Een stuk 'hout' dat er ligt maakt het wandelen wel gemakkelijker. Met een wandelstok is het een stuk gemakkelijker om je evenwicht te bewaren om van steen op stam te kunnen lopen.

Al met al is het een aparte (en leuke) wandeltocht van een uur. Zonder gids is het verdwalen hier gegarandeerd, want een pad zag ik al lang niet meer. De regen merkte je na een paar minuten niet meer.

Na het avondeten is er het gebruikelijke napraten en drinken. Door de regendag heeft ondertussen een virus de groep te pakken : het boerenbridge virus.

Om 21:00 uur ga ik weer slapen.