Het ontbijt is weer om 7:30.
Te voet gaan we weer het park in. Het waait nog steeds, maar het lijkt minder hard dan gisteren. Ik krijg tenminste minder stof in mijn ogen bij het wandelen.
Vandaag gaan we bij de ingang van
het park meteen rechts een pad in. Dit voert door een stuk bos. Hier steekt
net een groep kapucijnen aapjes het pad over. Het pad loopt voorbij een camping
verder naar een gedeelte waar veel vulkanische aktiviteiten heersen.
We starten bij Las Pailas (mud pots e.d.). De medicinale modder uit de hete bronnen werd vroeger op de gezichten gesmeerd. Tegenwoordig mag dit echter niet meer.
Een wandeling van een paar kilometer
leidt langs de eerste paar mud pods. Je voelt je warmte en ruikt de zwavel (rotte
eieren).
Als eerste komen we bij een waterval, die trapsgewijs in een aantal stroompjes
van de wand afstroomt. Volgens de verhalen bij de lodge is deze waterval nog
spectaculairder vlak na de regentijd. De vele rivieren die hier in de bergen
ontspringen moeten voor het water in de verre omgeving zorgen en zijn dus
erg belangrijk voor de boeren. Ook daarom wordt het bos hier gespaard.
Bij een moddermeer komt er heet
water opborrelen. De stoom zorgt voor bellen in de modder. Op de volgende plaats
probeer ik een foto te maken van een bel op de modder. Het valt echter niet
mee net af te drukken als er een bel te zien is. Steeds is de bel net weg als
ik het toestel scherp gesteld heb.
Vlak na een riviertje (nu zonder brug)
zijn de laatste paar heetwater bronnen waarlangs dit pad voert.
We lopen op het laatste gedeelte van
het pad weer over een vlakte. Hier is het een stuk warmer dan in de schaduw
van de bodem. Wel heb je nu de vergezichten.
Op de laatste plek van de rondwandeling zijn heetwater bronnen in een kleurrijke omgeving te zien. Bruno heeft helaas geen leeg diarolletje meer bij zich en besluit om terug te lopen naar de hacienda.
Met John loop ik een 7 km lang pad op
richting Hacienda Santa Maria (ong. 12:00 uur). Dit pad loopt door het bos.
Het pad gaat eerst een aantal kilometers continue omhoog. De vele zwarte vliegjes
blijven je tijdens het wandelen en vooral als je even stilstaat aanvallen.
Een grote blauwe Morpho vlinder (een van de grootste vlinders die ik gezien heb tijdens deze vakantie) blijkt eindelijk in de buurt van mij op de grond te gaan zitten. Maar.... nou heeft hij de vleugels steeds dicht geklapt. Dit blijft deze vlinder maar doen, waardoor een foto maken nog niet mogelijk is.
Het tweede stuk van het pad gaat
continue omlaag. Hier komen we nog 2 andere toeristen tegen, die van de thermische
baden kwamen. Ze lopen moeizaam na hun klim naar dit punt. We kunnen ze wat
blijer te maken door te vertellen dat ze nu bijna aan hun daling kunnen beginnen.
Onderweg zien we apen boven het pad. Zij kijken, hangend aan de takken, naar ons en wij kijken naar hun. Ze lijken niet erg schuw. Helaas zijn de zwarte vliegen ook niet schuw als je bezweet stil staat.
Af en toe zie je een neusbeertje in de buurt van het pad lopen.
Het bos gaat over in een pad
waar af en toe een open stuk tussen zit. Hier groeit gras langs het pad. De
vele vlinders vliegen hier rond langs het pad.
Later zien we twee agouti's (een groot
soort marmot) tussen de struiken lopen. Als ze stil blijven staan zijn ze onder
de bomen, tussen de struiken, bijna niet te ontdekken. Ook de foto's leveren
zoekplaatjes op. Soms zie je aan de lichtere oren of hun ogen waar ze zitten
(als je weet waar je moet turen).
Het is nu nog maar een kort stuk tot een
rivierje waarbij de thermische baden liggen.
Bij de thermische 'baden' zijn we bij aankomst de enigen. Een stroompje komt langs een heetwaterbron. Bij de bron heeft zich een natuurlijk bad gevormd waar je met een aantal mensen in kunt liggen. Je begint wel door en door naar zwavel te ruiken.
Na een tijdje komen er nog 4 touristen met gids langs. Het blijken zelfs Nederlanders te zijn. Drie van hun blijken ook wel in te zijn om te baden.
Als je even in het warme water gelegen hebt, is het heerlijk om hierna in de koude stroom te gaan liggen. Wisselbaden midden in de prachtige natuur, die vind je in Nederland nergens.
Als we doorlopen proberen we het pad (nog 5 km) te volgen, maar hier blijken meerdere paden (en soms wegen) te lopen. We houden de richting van de zon maar aan, we verwachten zo in ieder geval bij de landweg uit te komen. Enkele afslagen slaan we over en blijven rechtdoor lopen.
Bij een hek moeten we een modderig weiland met paarden in. Het pad loopt recht
naar het hek, keuze is er dus niet om ergens ander naar toe te lopen.
Dit weiland blijkt langs 'onze' hacienda te liggen.
De weg die we gevolgd hebben, blijkt achteraf
dus toch de kortste weg te zijn.
