Omdat liften geen probleem zou zijn gaan we te voet vertrekken. Het liften valt echter helemaal
niet mee. We lopen door Saint-Jean waarbij we amper verkeer gezien hebben.
Om de kansen te vergroten splitsen we ons. Mark loopt voorop. De hond, die gisteren de hele dag met ons
meegelopen is, is weer aan komen lopen. Hij loopt nu met Mark mee.
We hebben al 6 km over asfalt gelopen als een vrouw stopt en ons meeneemt. Zij wil Mark ook meenemen. Zij gaat niet helemaal tot Ota, maar wel tot Porto.
Vlak voor Porto zet zij ons af.
Hier is een uitzichtpunt over Porto, een toeristisch plaatsje.
Dan gaat het verder over het asfalt. Na een korte daling komen we bij de splitsing Ota/Porto.
We gaan de weg richting Ota. Die blijkt omhoog te lopen.
Na bijna 4 km stopt een auto. Een stel uit Parijs die hier op
vakantie is neemt ons mee.
Ze vertellen dat ze weten
dat het lastig is om hier een lift te krijgen. Na 200 meter kan Mark zich ook in de auto
proppen.
In Ota stappen we uit de auto. Een klein terrasje ligt langs de route. Eerst is het nu tijd voor een kop koffie. En dan nog een flesje
cola.Voordat de route van vandaag begint is er al het nodige gezweet.
De route begint met klimmen en dalen. Het uitzicht blijft ondertussen geweldig.
Na de 'aanloop' gaat de route steil omhoog door de ravijn
van Vitrone. We hebben op dit stuk een uitzicht
over de baai van Porto.
Boven op de berg lopen we door een kastanjebos. Het hoogste punt hier is 950 meter.
Op de route kun je een route omweg naar Capu San Petru maken voor een mooi uitzicht. Tevens is het een mooie lunchplek volgens de beschrijving.
Met Mark loop ik er naar toe.
Het uitzicht valt een beetje tegen. Waarschijnlijk ben ik de afgelopen dagen te veel
verwend. Het stel uit Parijs waarvan we de lift gekregen hebben zit hier te lunchen. Een mooi
plekje in de schaduw van een boom.
We lopen terug naar de route en gaan dan verder tot we een mooi lunchplekje zien. Dit is snel gevonden na 10 minuten. Zittend op de rand van de rots eten we het stokbrood op.
De rest van de route loopt omlaag. Dit begin ik nu in beide knieen te voelen als ik even
stil sta.
In de verte zien we al een dorp liggen. Op dit stuk bloeien er veel planten langs het pad.
Onder komen we uit bij een onverharde weg. Deze weg volgen we naar Serriera. Een bruggetje over
een riviertje leidt ons naar het centrum van Serriera. Hier zien we al een paar groepsleden die
ons de weg naar de gite (Alivi) wijzen.
Bij de gite is niemand van het personeel aanwezig. De bagage staat er al en we kunnen in de kamers.
Mark gaat naar het strand, terwijl Johan en ik naar een terrasje in het dorp lopen. Op het terrasje is het goed toeven en na een eerste biertje gaat een tweede er ook wel in.
Bij de gite is de warme douche heerlijk. De spullen worden omgepakt voor de reis van morgen.
's Avonds als we met de hele groep buiten zitten evalueert Tabitha de reis. Er volgt een quiz, waarbij ik de 'eerste ronde' haal, maar daarna de vraag fout heb.
Het eten in de gite is prima : Rijst met vlees.
Er wordt een toespraak gehouden om Tabitha te bedanken voor haar geweldige leiding tijdens deze trip.
Statistieken :
Tot Ota :
tijd : 1 + 3/4 uur
afstand : 6 + 3.8 km
stijgingsmeters : 80 + 175 m
dalingsmeters : 150 + 90 m
min. hoogte :140 / 65
max. hoogte : 250 / 220
Ota - Serriera:
tijd : 5 1/4 uur
afstand : 12.3 km
stijgingsmeters : 870 m
dalingsmeters : 1210 m
min. hoogte : 10 m
max. hoogte : 950 m
